Tongariro National Park

Tijdens Kerstavond vertoeven we in onze ‘selfcontained unit’ op een kleine camping aan de voet van de vulkanische bergen en de Tongariro Alpine Crossing, een tocht die we plannen op Boxing Day (= 2de Kerstdag). Bruin maakt een heerlijke lasagne in de campingkeuken en met een glaasje wijn en een kadootje voor Cas en Sem beleven we onze Kerstavond.

Op Kerstdag is het tijd voor een skype moment met de familie Meysmans die op dat ogenblik Kerstavond vieren in Maaseik.
Ook maken we opnieuw tijd voor het schoolwerk. Om de twee dagen maken we hiervoor tijd. Bruin neemt rekenen voor zijn rekening en ik taal en Frans. Dat gaat eigenlijk allemaal heel vlot (met veel dank aan de juffen Katrien, Ann en Kathy, die ons hierbij enorm hebben geholpen door pakketjes te maken met een duidelijk overzicht van de door te nemen leerstof!). De kinderen weten dat hiervoor tijd gemaakt moet worden en werken goed mee.

Tweede Kerstdag: Tongariro Alpine Crossing
Een tocht in vulkanisch gebergte van 19 km. Om 6 uur staan we op en een uurtje later komt het busje van de base camp ons halen om ons af te zetten aan de start van de tocht. Het wordt een mooie tocht met pittige hoogtemeters, veel wind en fantastische vergezichten. Hier volgt het relaas van Cas:

Op deze speciale dag stonden we al vroeg op ( het was toen 6.00). Aan de rand van de camping is er een café waar bussen je om 6.00, 7.00 of 8.00 naar de start brengen. We stapten in. De eerste vijf minuten waren we helemaal alleen. De chauffeur startte de motor, en even leek het of we alleen in de bus zouden zitten. Maar direct kwamen er nog veel mensen. Aan de start was het gloeiend heet. Ik dacht dat ik de ganse wandeling uitgeput zou zijn. Het eerste gedeelte was het zoals de duinen. Zo van die stekelige gele sprieten, je weet het wel. Het jammere aan de wandeling was dat ze overal van die houten randen maakten. En soms was er zelfs een lange wandelbrug die gemaakt was van zes naast elkaar gelegde en supergrote planken. Dat gewoon pal op de grond zat. Toen we al heel hoog waren werd het opeens gigantisch, fantastisch gewoon ongeloofelijk mooi. We liepen in een krater en zagen een vulkaan naast ons. Toen we 3 uur verder waren zagen we drie supermooie meertjes. Niet zomaar meertjes, nee, het zijn vulkanische meertjes! Niet dat ze warm zijn (of stinken naar lava! Lees tekst ‘van Coromandel naar Rotorua’). Ze zijn gewoon ijskoud. Daarna was het dalen. En dat was vermoeiend. Omdat je altijd moest remmen en gaan tegelijk, zette dat heel veel druk op je benen. Maar toen we nog maar een half uur moesten doen spurtte ik vooruit. Zo snel als Tom Boonen. Maar ik had niks ingenomen. Toch wachtte ik op een bepaald moment op papa en Sem. Je zult dat ook wel doen als je alleen op een klein pad in het bos bent en als je links en rechts kijkt dat je ziet dat er alleen maar bomen zijn die maximum een halve meter van elkaar staan. Daarna waren we er en daar was Sem maar al te blij mee.
Toch vond ik het een mooie (en lange) wandeling. Het was 19.5 km stappen. Vooral de vulkaan vond ik het mooist.

Rotorua en omgeving

Rotorua, in onze taal zou het ‘rotte eieren’ kunnen betekenen, is een stadje in actief vulkanisch gebied met nog veel geothermische werking. Op veel plekken in de stad komt de stoom gewoon uit de grond en dat brengt ook met zich mee dat het hier redelijk naar zwavel ruikt, of rotte eieren.
Eén derde van de bevolking hier zijn Maori, oorspronkelijke bewoners van dit land die ongeveer dik 2000 jaar geleden uit Polynesië met kano’s naar hier zijn gevaren. Nu houden ze een soort shows die het leven en de cultuur van hun voorouders belichten. Beetje fake maar wel zeer grappig en eigenlijk ook wel mooi om te zien. Wij kennen de Maori vooral van de Haka, een krijgsdans die de All-Blacks, het nationale rugbyteam, nu nog doen voor elke wedstrijd en waarin ze heel hard roepen, stampen, boksbewegingen doen, met de ogen rollen en tongen uitsteken. Prachtig om te zien. Nadien hebben we daar kunnen eten van voedsel dat ze klaarmaken op de stoom die uit de grond komt (hangi, heet dat). Vooral kip en lamsvlees.

Na een nachtje jeugdherbergen, een lekkere capuccino aan een baaitje van een meer, gaan we op weg naar onze volgende bestemming (Tongariro national park). We passeren Wai-o-tapu, een stuk land vol geysers, bubbelende modder, kortweg een groot geothermisch gebied. Een wandeling van een dik uur doorheen stoom en oranje gesteente en gifgroene meertjes. En vooral… stinken naar rotte eieren. Voor Cas en mezelf echt niet te harden voor onze overontwikkelde reukorganen. Na een tijd liepen we (letterlijk) met z’n tweeën naar het einde van het wandelpad, zonder naar de merkwaardige en wonderlijke omgeving te kijken omdat het gewoon niet meer prettig was. Bruin en Sem stoorden zich er niet aan en liepen het hele traject op hun dooie gemak af.

Van Rotorua naar Tongariro

Als we van Coromandel naar de 'Rotorua Treks' rijden duurt die tocht heel lang. We hebben niks gedaan maar alleen gereden. Daar aangekomen gingen we ons daar installeren. Daarna kwam een bus ons oppikken naar Mitai. Het Maoridorp. In onze groep waren er 17 verschillende nationaliteiten. Eerst gingen we kijken naar hun manier van koken. Hangi. Dan maak je een houten plaat en graaft een put. Door de warmte van de Aarde bakt je vlees. Daarna gaven ze hun optredens. Ze lieten veel van hun beschaving zien. Daarna gingen we eten. Het eten was er superlekker. Ook hadden ze overheerlijke desserts. Na het eten gingen we naar glimwormen kijken. Dat zijn beestjes die 's nachts licht geven. Daarna met de bus terug naar de 'Rotorua Treks'.

de speciale zeeën

Op maandag in Coromandel zijn we twee wel zeer speciale zeeën gaan verkennen.
Na de Opito Bay en de zee bij ons huis, gingen we naar de Cathedral Cove en de Hot Water Beach.
Eerst moesten we een wandeling van 20 minuten maken, omdat je dat met de auto niet kon bereiken.
Ik heb doordat ik een beetje Engels kan, een nieuwe vriend ontmoet. Alleen was het maar voor één dag.
in Cathedral Cove was het heel warm. Ik en Sem zijn in het ijskoude water gegaan. We klommen op een rots in het water.
Daarna gingen we naar Hot Water Beach. En het bijzondere was dat als je een put graaft je put volloopt met warm water.
Veel te warm water. Ik en mama hebben onze voeten zwaar pijn gedaan. Ik ben zelfs twee keer in het water gaan duiken.
Daarna hebben we toch een poeltje gevonden die toch nog oké was (zie foto's)

groetjes

Cas

en we zijn ook nog heel bekend volk tegengekomen

Coromandel Peninsula

Op de paar dagen dat we hier zijn hebben we al veel meer fantastische stranden gezien dan dat je je kan inbeelden. Achter elke bocht langs de kustbaan die ons van de luchthaven naar het huis leidde, licht een prachtig wit strand aan een appelblauwzeegroene, bruisende oceaan. Het water is fris, alle kinderen hier zwemmen met een dunne wetsuite; tegen de kou, maar vooral tegen de straffe, heldere, gevaarlijke zon die als ze schijnt, heel hard schijnt. Het gat in de ozonlaag is dan wel aan het dichtgaan, het is er nog steeds.


Eerste indrukken: het is hier zeer mooi en er hangt ook een zeer mooi licht. Mensen zijn (super)vriendelijk maar hun Engels is soms moeilijk te verstaan. Het weer kan zeer wisselvallig zijn, maar we hebben toch vooral al veel zon gehad, er staat een windje en dat koelt af, zeker ’s avonds. Iedereen rijdt links, wij dus ook, en dat valt goed mee. Soms lijkt het hier op de Vogezen, die dan aan een tropisch strand blijken te liggen, soms lijkt het Afrika, dan weer op de uitlopers van de Pyreneen, maar achter elke heuveltop weer anders. Het is hier, voorlopig althans, zeer rustig.
Het tijdsverschil (wij zijn hier exact 12 uur voor op Europa) is niet zo’n groot probleem. De lange vluchten zijn moeilijker verteerbaar. Na een weekje van huis begint de vermoeidheid stilaan weg te ebben.


Vandaag hebben we met de trein gereden. Niet zomaar een trein. Zo ’n 30 jaar geleden heeft hier een zekere meneer pottenbakker een serieuze lap grond gekocht en is begonnen aan de bouw van een smalspoor treintje dat eveneens gebruikt werd bij de exploitatie van de hier aanwezige goudmijnen. Beetje bij beetje heeft die eigenhandig het traject verlengd en toeristen meegenomen die op die manier zijn project financierden. Vandaag kan je zo’n uurtje met die trein de berg op rijden en genieten van een fantastisch uitzicht over de bergen, de baai, de zee en het subtropisch woud. En daar is het hem eigenlijk allemaal om te doen. Hij wil het inheems woud, dat in de vorige eeuwen bijna volledig is verdwenen door de houtindustrie, in oorspronkelijke staat herstellen. Elk jaar plant hij op zijn grond 20.000 nieuwe, maar dus wel inheemse bomen die binnen een paar honderd jaar terug subtropisch regenwoud zullen vormen en waarvan er nu nog wel enkele stukjes over zijn. En daar zijn wij ook naar gaan kijken en dat is wel overweldigend. Een pad leidt je door zeer dicht bos vol metershoge varens en yuccas en andere rare planten naar het oerbos van Kauri-bomen. 80 meter hoog, wel meer dan 6 meter dik aan de onderkant en rond de 600 jaar oud. Je staat er naast, voelt eraan en wordt er dan toch een beetje stil van.


NZ is ook een land van vulkanen en er is nog veel activiteit. Later op deze reis hopen we daar nog meer van te zien, maar vandaag hebben daar al een voorsmaakje van mogen proeven. Er is hier namelijk een strand waar je met een eenvoudig klein strandschupje en op de juiste plek een putje graaft en dat loopt dan vol warm water, op sommige plekken zelf heet, te heet om aan te raken. Als je daar dan in gaat liggen heb je een eigen soort natuurlijk wellness-bad. Uiteraard waren we daar niet alleen maar eigenlijk is het wel een gezellige boel, zo ’n strand vol jacuzzi-ende mensen.

De boys hebben het naar hun zin; vandaag hebben ze vriendjes gemaakt met een jongen van Franse moeder en Duiste vader, nu wonend in Auckland, maar komend van een 3-jarig verblijf in Samoa. Er zijn dus mensen die nog veel meer reizen.

Aankomen in NZ

Een van de eerste dingen die je te horen krijgt wanneer je toekomt in Nieuw Zeeland, zelf als ben je local, is dat er absoluut niet gelachen wordt met invoer van verboden dingen. En dat zijn niet enkel drugs ofzo.
Alle dierlijke dingen zoals melk, eieren, vlees, kaas maar ook vellen, huiden (trommels bv), pluimen en dergelijke zijn verboden. Ook plantaardige zaken waaronder alle etenswaren, granen, noten, grassen, planten: verboden. Houten sculpturen: verboden. Etenswaren onder welke vorm dan ook: verboden. Potteke bouillon van Piet: verboden. Het niet aangeven van deze zaken aan de milieu- en hygiëne Politie kan leiden tot zeer zware boetes en zelfs de vlieger op en terug naar huis. Gelukkig hadden wij niets van dat alles mee, uitgenomen wandelschoenen; ook die moet je, samen met de haringen van je tent, op je invoerformulier zetten.
Wat er dan gebeurt is eigenlijk heel grappig: de doeanebeambte die je koffers nakijkt haalt die dingen eruit en gaat daarmee dan weg om ze te controleren. Na 5 minuutjes komt die terug en je schoenen zijn helemaal proper gewassen, klaar voor invoer! Ik zie op Zaventem nog geen beambte mijn schoenen poetsen.
Ze zijn hier als de dood voor infecties en bacterien die een gevaar voor het ecosysteem zouden kunnen betekenen. NZ is het jongste land op deze bol, vele jaren later pas uit het water geborreld door vulkaanuitbarstingen, dan het moedercontinent waaruit de rest van de bewoonde wereld is ontstaan. Vandaar dat hier ook geen gevaarlijke dieren zijn als tijgers of leeuwen of krokodillen of wat dan ook. En dat willen ze zo houden.

Hongkong citytrip

HK heeft een fantastisch, proper, goed gepland en betaalbaar metrosysteem. Deze door bergen geflankeerde stad van bijna 8 mio inwoners strekt zich uit over vooral het eiland Hongkong zelf en daartegenover het schiereiland Kowloon. Deze beide stadsdelen staan vol smalle hoogbouw torens (50 en meer verdiepingen) vol kleine maar peperdure appartementjes en kantoren. Beneden waanzinnig drukke straten en steegjes vol winkels en shops, met alles gaande van de grootste Chinese brol en rommel over perfecte namaak tot de duurste couture- en andere merken. En dat afgewisseld met eetkraampjes en stalletjes met de meest vreemde en exotische gerechten. Er wordt gezegd dat de Chinees namelijk alles eet wat vliegt behalve een vliegtuig en alles met poten behalve tafels en stoelen. En heel de stad ruikt (stinkt) daar ook naar. Arme Cas, zijn (te) goed ontwikkelde reukzin was hier meer een nadeel dan plezier.
Gezien het niet zo fantastische weer zijn we de eerste dag naar het HK Museum of History geweest en nadien het Museum of Science. Het eerste was eigenlijk wel zeer interessant, het tweede een bijna exacte kopie van het Mechelse Technopolis. Omdat we vonden dat we daar geen 10.000 km voor moesten vliegen, en bovendien het weer was uitgeklaard zijn we na een kwartiertje dan maar de stad ingedoken. Een hand-in-hand wandeling door SOHO (jaja ook daar) leidde ons langs prachtige galerijtjes, trendy eethuisjes en bars, marktjes, tempeltjes vol wierook en shops, shops, shops. Om uiteindelijk uit te komen bij de ‘langste roltrap ter wereld’. 800 meter lang loopt die een 10-tal meter boven de straten en stegen de bergflank op, hier en daar plat en onderbroken zodat je er wel op en af kan, maar toch een serieus lang eind (ruim 20 minuten als je hem ‘wandelt’). ’s Avonds zijn we dan gaan kijken naar de, alweer, grootste lichtshow ter wereld. Van aan de overkant van het water kijk je naar die grote wolkenkrabbers die bedekt met honderden lichten en lasers elke avond een lichtspektakel showen. Indrukwekkend.
De dag nadien zijn we zoals duizend andere toeristen met de kabeltram naar ‘de Peak’ gereden, een bergtop net buiten de stad waar je een fantstisch uitzicht hebt over die verzameling blokkendozen.
En dan tijd om te vertrekken richting nagelnieuwe, megagrote en supergoed georganiseerde luchthaven op een in de zee opgespoten stuk land, voor weer een vlucht van ruim 10 uur; nu naar Auckland, grootste stad van het voor ons verst gelegen land op deze bol: Nieuw Zeeland.

Hong Kong

dezer dagen zijn we naar Hong Kong geweest.
we hebben wel een aantal spectaculaire dingen gezien. Zoals,
de mooiste lichtshow ter wereld, de langste roltrap ter wereld (800 meter) en een ferryboot.
Jammer genoeg hebben we geen genoeg tijd gehad om de foto's te posten.

we vertrekken om 21:00 HongKongse tijd (dan is het bij jullie 14:00)

groeten uit het verre Hong Kong

Cas

Vanochtend zijn we dan in alle vroegte vertrokken. Redelijk fris buiten in onze zomerse kledij, maar aangezien we eigenlijk niet buiten hoefden te zijn, was dat enkel maar het geval in Leuven Station. Vandaar de trein naar Brussel Zuid waar we naadloos konden aansluiten op de TGV naar Charles De Gaulle, de luchthaven van Roissy bij Parijs. Inchecken, beetje wachten en dan de (lange) vlucht naar Hongkong. Maar Cathay Pacific mag zich terecht één van de beste ter wereld noemen; comfortabel, supervriendelijk, een heel arsenaal aan spelletjes en films-on-demand, ieder op een groot privéscherm. Na een paar uur, we vliegen tegen de tijd over de tijdzones heen zodat het al snel 'nacht' werd en dus 15 december, werd Sem dan verrast voor zijn verjaardag. Een stukje echte chocoladetaart (uiteraard zonder kaarsjes) en een verjaardagskaart getekend door de crew, samen met de van thuis uit meegebrachte kadootjes maakten het toch een beetje echt feest.
Na dik 11 uur vliegen landen we dan in HK, waar het redelijk bewolkt is, maar toch tegen de 20°. We droppen onze bagage in het hotel en trekken voor een verkenning de stad in, om in het lokale ritme te geraken. Maar een nachtje zonder slaap en 7 uur tijdsverschil eisen zijn tol zodat een middagdutje zich uiteindelijk toch opdringt...