maandag 15 februari 2010

thuiskomen ...


... was onverwacht prettig.
De buren hadden zichzelf en wat vrienden verzameld om samen onze thuiskomst te vieren met een glaasje champagne en heerlijke brood en beleg; dat laatste bijna onbestaand in het 'land van de lange witte wolk'.
We waren zeer aangenaam verrast en het deed absoluut deugd om niet in een leegte en stilte te moeten terecht komen.
Stilaan zullen we onze oude gewoontes terug aan nemen, maar eerst moeten we nog over het (temperat)uurverschil zien te geraken, en dat blijkt na 2 nachten thuis, toch nog niet zo gemakkelijk.

Aan alle volgers: danku, u was een fijn publiek; meer foto's en verhalen te bekomen bij de betrokkenen.

Bruno en Monika,
Cas en Sem

vrijdag 12 februari 2010

Het einde

Ja dames en heren die dit lezen,
het is gedaan! Gestopt! Beëindigd! kortom: we gaan terug naar huis!
Jammer hé. Nu kunnen jullie niks meer op de blog lezen. Maar hij zal niet verdwijnen! op mijn woord!
We moeten nog een terugreis maken van 23 uur vliegen, TGV naar Brussel pakken en dan nog een trein naar Tienen.
Ik zal alles nog (proberen) onthouden. wat we hier hebben gedaan, beste mensen, is uniek! op reis gaan naar Nieuw-Zeeland kan nog, maar dan nog reizen door het hele land! ons ma en pa klagen dat 2 of zelfs 6 maanden nog niet genoeg is om alles te zien.
Dit zal waarschijnlijk het laatste nieuwe zijn dat je op de blog kunt lezen.

groeten

Cas, Sem, Monika en Bruno

dinsdag 9 februari 2010

DE LAATSTE WEEK (2)




De laatste week begon op een avond. Het was tegen tien uur. En wij zaten in een rode Toyota Camry. Als je naar het noorden gaat vanuit Auckland kom je op de landkaart zeker het dorpje Whangarei tegen. Als je dan even wat naar beneden kijkt zie je Mcleod Bay. En daar zitten wij nu. Genieten en het laatste beetje zien in Nieuw-Zeeland. Het was (toen we s’ nachts aankwamen) een veel te groot huis. 3 badkamers en ga zo maar voort. Toen we de volgende dag opstonden was het allemaal wel ok. We gingen nog even naar de New World in Whangarei. Dat is hetzelfde als de Carrefour bij ons. En Sem en ik hebben altijd ruzie over wie er met de karretjes mag rijden, maar dat doet er niet toe. Thuis hebben we wat geluierd en genoten van de sunset.
De volgende dag, zondag, hebben we wat geleerd. Ik had rekenen maar dat doet er ook niet toe. We gingen in de namiddag de deur uit. Zeg maar 16:00 uur. We reden tien minuten naar Ocean Beach. Daar waren er toch wel 2m hoge golven. Als je bodyboarden kent weet je dat dat op die golven fun is! Voor diegene die dat niet weten een korte uitleg: een bodyboard is een soort surfplank waar je op je buik om moet liggen en de golven pakken je mee dus je gaat supersnel! Na even dat te gaan doen gingen we naar huis. We begonnen te luieren en al snel lagen Sem en ik naar een film te kijken. Papa maakte goed eten. We genoten nog even van de sunset.
De volgende dag was mijn papa jarig. Hij kreeg vanalles en van mij een ijsblokjesvormen in de vorm van Nieuw-Zeeland. Na het ontbijt begon hij te klagen over zijn nek: ‘Mijne nek doet zeer! Ik kan hem niet meer bewegen,’. Hij had wel degelijk een geblokkeerde nek. In de stad zochten we naar Osteopathie, krakers (chiropractor) en pillen en pijnstillers. We gingen wel naar de moeilijkste mini-golf van het zuidelijk halfrond. En papa won die met één hand en een stijve nek. Verder maakte hij nog een afspraak met een osteopaat (ik weet niet hoe je dat schrijft!).
De volgende dag stond papa op om alleen te rijden. Wij (ik, sem en mama) gingen ondertussen ontbijten. We skypten toen nog even. Papa kwam terug met een grote opluchting. Het deed hem dus deugd. In de tijd dat hij weg was maakte ik mijn toets taalbeschouwing. En ik vraag mij iets af. Of een zinnetje een werwoordelijk gezegde of een naamwoordelijk gezegde was.
Maar dat doet er niet toe! Trek het u niet aan! Daarna gingen we weeral naar Ocean Beach. Maar dat was blunderen; de golven waren nog groter. Blunderen vooral voor Sem. Die werd door een golf van zijn bodyboard gesleurd. Mijn bodyboard bleef eens steken in de grond. Daardoor viel ik naar voren. Ook deden ik en Sem ook nog zandbergje duw. On ter eerst de andere naar beneden duwen.
De volgende dag gaan we wandelen naar Mount Manaia.

maandag 8 februari 2010

de laatste week



We zwieren onze campervan af en nemen een binnenvlucht naar Auckland, waar we zijn vertrokken op 18 december. We hebben via het internet nog een huisje aan de zee geboekt in Northland, een regio boven Auckland. Een fijne stek om deze laatste week te chillen en te genieten. We mijmeren en relaxen. Nemen nog wat schone natuur mee in onze rugzak naar huis en voelen stilaan het einde naderen.

donderdag 4 februari 2010

En we gaan verder.





Het leuke aan aan mobilhome is dat je je gerief mee hebt en dat je dus constant op uitstap bent. Je rijdt naar een plek om wat rond te kijken, door te rijden of te blijven. Je kan overal picknicken en als het pas geeft een zwemmeke doen en dan terug doorrijden of blijven en slapen. Relax allemaal. Het weer zit mee waardoor we niet teveel met z'n vieren in die kleine ruimte moeten vertoeven.
Ravitailleren neemt wel tijd in beslag. Het Zuideiland is ongeveer half zo groot dan Frankrijk, maar er wonen geen miljoen mensen. Dus weinig volk, weinig tankstations, warenhuizen, internet, gsmontvangst, geldmachines, enzovoort. Als we ergens in een iets of wat stadje zijn is het echt een waslijst om af te werken: eten kopen, geld afhalen, mails checken, blog bijwerken, tanken, dumpen ( = vuil water en de wctoestanden van de camper wegkappen op een daartoe voorziene plek en de watertank bijvullen met water), kortom, nogal wat 'moetjes'.
We stoppen zo ook in Fox. Alwaar een grote gletsjer heel toegankelijk is voor het publiek. Op het ijs geraak je evenwel niet zonder gids. Fijne tocht in een groots landschap.

dinsdag 2 februari 2010

Lisa & Max






Enkele jaren geleden leerde ik op de voorbereiding van een Groenland-expeditie Lisa kennen. Zij is berggids en woont samen met haar man Max in Nieuw Zeeland. Ze leerden elkaar kennen op Antarctica waar zij op de Scott basis werkte en hij als piloot transporten vloog van en naar de verschillende bases.
En ze stond erop dat als we ooit in Nieuw Zeeland zouden geraken, we haar moesten opzoeken. Uiteindelijk zijn we er 5 dagen gebleven.

Max en Lisa wonen in een piepklein dorp in een majestueuze vallei aan de voet van de ZuiderAlpen, de hoge bergketen die het zuideiland doormidden snijdt samen met hun paarden en de hond Tigg. Een wondermooie plek, zeker als zoals in ons geval het weer volop meezit; geen wolk of zuchtje wind en temperaturen ergens tegen de 30°. We parkeren onze camper op hun paardenwei en genieten meer dan ooit van de omgeving, de hartelijke ontvangst en niet in het minst van het boeiende koppel waar we te gast mogen zijn.

Niettegenstaande ze op een wondermooie plek wonen hebben ze ook een stekje aan de zee. Samen met 5 andere mensen hebben ze een verlaten lap grond gekocht aan een strand ergens op de machtigmooie Westkust, zo’n 2 uur rijden daarvandaan, en er een landingsbaan voor kleine vliegtuigen aangelegd. Rondom die piste hebben ze elk een hut en een hangar die dienst doet als garage voor het vliegtuigje dat ze zelf hebben. En Max, piloot zijnde, offreerde ons om met zijn kleine ‘Piper’ de overtocht te vliegen over de bergen! Ik hoef niet te vertellen dat dat onvergetelijk was.
En ook hier weer pinguins en dolfijnen, zomaar in de baai, dagelijkse kost.

Geen telefoon, geen internet, geen gehaast, geen gemoet, geen stress. Eén van de mooiste landschappen ter wereld, hoge bergen, prachtige zandstranden en oer-regenwoud langs dezelfde straat. Superlieve mensen die in hun einde fifties, en na een ongemeen boeiend leven, zeer goed weten hoe ze met de middelen die ze hebben volop kunnen genieten.
5 van de meest fantastische dagen in ons leven, om nooit meer te vergeten!

donderdag 28 januari 2010

En we kwamen nog wat ander volk tegen!

Southland & The Catlins




We gaan zuidwaarts, naar het uiterste zuiden van het Zuideiland. Terug naar de zee. Reizen met de camper betekent slow travelling in ons geval. Check out time is veelal 10u op een camping. Dat is reppen voor ons. 11 uur ligt ons beter. Als we eens vrij kamperen of op een DOC campsite terechtkomen (= Department of Conservation. Campsites waar je in een honesty box wat dollars moet gooien om te mogen genieten van het unieke plekje), dan hebben we geen check out tijden en start de dag veelal zeer traag.
De natuur blijft hier uniek en verrassend. We komen op een strand waar de zee met de getijden allerlei keien op het strand gooit en weer meeneemt. En die keien hebben alle kleuren van de regenboog.
En we zien nog eens wat wildlife: pinguins die bij het vallen van de avond hun nesten opzoeken om hun jongen te voeden, dolfijnen die in de baai genieten van de golven en flirtende zeeleeuwen op het strand.
Het blijkt hier de koudste zomer te zijn sinds lang. Het lijkt een beetje op een Belgische zomer die niet van start geraakt. Geen lange avonden buiten naast de mobilhome, maar wel rond een uur of acht in de mobilhome met een fleece aan. Maar we klagen niet. Regen hebben we in dit natte deel van het land nog niet veel gehad en lange mouwen en een lange broek is gewoon ook al nodig voor de sandflies. Dit zijn gemene kleine vliegjes die steken en waarvan de beten 5 dagen lang blijven jeuken.

De Daytime Cruise in de Doubtful Sounds





Vanochtend stonden we op om (eerste keer) 8.00 uur. En na een fiks ontbijt gingen we naar een boot die ons over een meer naar de Fjorden bracht. Hier heet dat Sounds. Dus we vertrokken op de boot en we kwamen de mevrouw die op de camping naast ons zat tegen. Het was bewolkt maar er verschenen al blauwe openingen in de lucht. En de Sounds staan vol bergen en zo. Op het meer ook. En die waren supermooi. Mama vond dat de mist het niet leuk maakte. Maar papa en ik vonden dat die mist wel iets had. Als we na 50 minuten aankwamen aan de overkant werden we op de bus gezet. De chauffeur maakt een paar grapjes. Zoals: ‘Het spijt me dat het niet regent, het regent niet maar jullie zitten in een regenwoud!’. Onderweg stopten we op een viewpoint (uitkijkpunt) op de Sounds. En daarna stapten we op de grote, mooie cruiseboot. En we gingen voor drie uur varen. Onderweg klaarde het helemaal op. En we zagen bergen, watervallen, aardverschuivingslittekens (stukken onbegroeide grond waar de aarde in twee splitste!) en zeehonden! En na een uur of wat kwamen we aan de Tasmaanse zee. Dan was het geen boot meer maar een rollercoaster! Jeweetwel, op en neer en op en neer! Even was ik bang maar daarna was het wel leuk. Dan vaarden we terug. We vaarden soms zijarmpjes in. En op een bepaald moment. Moesten we stil zijn, niet bewegen en zetten de kapitein en crew de motor uit. Doubtful Sound heeft een bijnaam: The sound of silence! Het werd helemaal stil. Je hoorde hoe de wind door de planten suisde en hoe de vogeltjes aan de overkant kwetterden als zot. Mama vond een minuut te kort. Terug aan land reed de bus naar de waterkrachtcentrale. We moesten door een tunnel die een spiraal maakte tot 2KM diep! En daar zagen we hoe het werkte. Er waren ook infofoldertjes in het Nederlands! Daarna terug op de boot en het meer over! Dan was het 18.30 uur.


Groeten vanuit Lake Manapouri

Cas

zondag 24 januari 2010

Van de wereld weg!

Geen internet, behalve een paar kb's in een lokaal museumpje. Later meer nieuws van ons!

woensdag 20 januari 2010

We hebben er zelf een stukje grond

Mount Cook




Halfweg het zuidereiland ligt de hoogste berg van Oceanië en dus tevens één van de Seven Summits, de Mount Cook.
Hoewel het er ’s ochtends regenachtig uitziet besluiten we er toch naar toe te trekken langs de enige weg die er naar toe leidt: een 50 km lange doodlopende maar zeer goed bereidbare bergbaan. Het weer klaart helemaal uit en we maken een fantastische dagwandeling naar een gletsjermeer met zicht op de berg.
Diezelfde avond worden we vergast op een sterrenhemel die zijn gelijke in Europa niet kent. Er is helemaal geen strooilicht (in honderden km’s omtrek) en de lucht is hier pakken zuiverder en helderder dan wat wij gewoon zijn; Dit is fantastisch!

Dit is de klas waar Cas Franse les krijgt

halfweg



Van hier af reizen we met een camper, een compact huis op wielen, waar je alles in kan vinden: slaapplaats voor 4, keuken, tafel, WC douche, windscherm, buitenstoelen en zo meer. Dat betekent ook dat je met z’n vieren op een (super)kleine oppervlakte moet samenleven en niettegenstaande ons ietwat rommelige karakter lukt dat best.
Met zo’n ding kan je dan dan gaan staan op fantastische plekken en je moet je niet meer haasten om ’s avonds ergens te moeten zijn. Het leven verloopt nog trager.

donderdag 14 januari 2010

Kaikoura & the jailhouse.


Na Mapua reden we naar Kaikoura. Daar zouden we twee nachten blijven slapen. Na de vijf uur lange rit, gingen we niks doen en een beetje naar mr.Bean kijken! Hilarisch! Daarna gaan we avondeten. Als we de volgende dag opstaan gaan we eerst rekenen. Na de middag gaan we naar de Kaikoura ‘Whale Watch’. Daar gaan we naar walvissen en dolfijnen kijken. Alleen waarschuwden ze voor heel extreme zeeziekte. We namen een pilletje. En inderdaad. Dat was geen boot. Dat was een Ferrari die 120 verkeersdrempels achter elkaar aan moest nemen. En dat supersnel! Als je begrijpt wat ik bedoel. Maar toen gingen we kijken naar walvissen. En dat was adembenemend. Die kwamen tien minuten boven om te ademen en gaan dan weer voor een uur onder. Als ze duiken komt die bekende staart naar boven. Dan nog een paar verkeerdrempelsgolven en dan kwamen we bij de dolfijnen. Dat waren echte speelvogels! Ze zwommen zelfs onder de boot door. Ik mag de foto’s er nog niet opzetten. Dus die komen later wel. Daarna had mama die een beetje zeeziek was, ongelooflijk veel zin in chips en cola.
In de i-site heb ik dan nog een mooie t-shirt gekocht met het opschrift ‘this place rocks! New-Zealand!’. Dan gingen we uitgeput naar huis en gingen we slapen.

Om de volgende dag op te staan om naar de gevangenis in Christchurch te rijden. Dat was een echte gevangenis die ze (een beetje maar) gerestaureerd hebben. Na ons te hebben uitgepakt gingen we biljarten. Twee spelletjes. Daarna gingen we in de stad iets eten. En het regende! Ja, het is eigenlijk al de vijfde keer in vier weken maar ik vergat dat altijd. Dus windstopper, daarover een regenjas en diep verscholen in de kraag vertrekken we naar een italiaan. In de souvenirschop kocht ik een boekje ‘my favourite jokes about Australians!’. Alleen snap ik meer dan de helft niet. Na de superlekkere italiaan (mijn beste pizza ooit!) zijn we terug naar de jailhouse gereden. We overnachten daar één keer.

Als ik de volgende ochtend opsta, check ik even mijn mailtjes. Daarna schrijf ik dit stukje voor op de blog.

Whale watching





Kaikoura: een klein stadje aan de voet van hoge bergen die rechtstreeks de oceaan in duiken. De zee is hier zeer diep, waardoor de grootste zoogdieren op onze blauwe planeet zich hier geweldig thuisvoelen. En met hen ook dolfijnen, albatrossen, zeehonden, enzovoort. We hadden een whale watch geboekt voor vandaag. Met een redelijk grijze lucht en een wilde zee kwam een seesicknesspilleke goed van pas… Een avontuur op zich met 3 sperm whales, een koppel dolfijnen en een albatros een goede oogst. (de Maori’s die dit organiseren vliegen met helicopters boven de boten om de walvissen te localiseren). Wel wat overroepen, vonden we. We wandelen nog de Peninsula walk en komen zeehonden tegen die languit op de rotsen liggen, op een paar meter van de track waar we op wandelen. Wat me vooral (alweer) bijblijft van dit stadje is de onwaarschijnlijke warme verwelkoming van onze hosts (van een gewoon motel, niets bijzonders), hun gastvrijheid en relaxe benadering van de zaken. Buitengewoon. En ook de minigolf…

eindeloos




Het meest noordelijke punt van het Zuideiland is Farewel Spit: een zandtong van 25 km lang en slechts enkele honderden meters breed waar de Tasmaanse zee en de Stille Oceaan samenkomen. Whaikeri beach: een eindeloze duinen- en zandvlakte met de wilde Tasmaanse zee die tegen rotsen beukt, waarop zeehonden het beste van hun dag doorbrengen. De Spit zelf gaan we niet op. Daar kan je alleen op met een georganiseerde ecotour. De Kiwi’s hier zijn zeer bezorgd om hun natuurschoon en ontmoedigen de toeristen op die manier om met hordes het ecologisch evenwicht te verstoren. En het moet gezegd, op de hiking tracks die we al hebben gedaan is er voldoende infrastructuur om al de menselijke producten achter te laten. Hurken achter de boompjes is hier niet nodig en zelfs ook geen optie. Afval kan je niet kwijt, je moet het zelf meesleuren. En de mensen houden zich eraan. Geen peuk te bespeuren. We wandelen nog een kleine twee uurtjes van de ene wilde Tasmaanse kant naar de rustigere Stille kant van de grote oceanen hier. Mooie dag.

zondag 10 januari 2010

vis




Vandaag zijn we gaan vissen op zalm. Dat gaat zo: Je meldt je aan bij de Salmon Farm, je krijgt hengels, een schepnet, een koffer en een soort mes. Je gaat naar de vijver en je vist op zalm. En dat gaat zelfs voor absolute leken redelijk vanzelf. Je haalt de vis op, je doodt die vakkundig, je gaat ermee terug naar de farm en daar terplekke wordt die dan voor jou à la minute gekuist en gerookt. Je betaalt per kilo opgehaalde vis, niks huur, niks visgerief. Bijzonder smakelijk en heel tof om te doen. En vooral een mooie aktiviteit om, in combinatie met een proefwerk rekenen, een regenachtige dag mee door te brengen.

ook goed




Een dagje zeekayakken in het Abel Tasman Park leek ons ook wel wat, dus wij weer vroeg uit de veren want het was toch weer een uurtje rijden. Op het zonovergoten strand waar de kayaks vertrekken wist men ons te melden dat een strakke tegenwind ervoor zou zorgen dat we waarschijnlijk niet ‘comfortabel’ zouden kunnen teruggeraken naar het vertrekpunt en de trip werd ons, hoewel vooraf gereserveerd en betaald, ten stelligste afgeraden. Dus: geld terug en andere activiteit. Het werd een partijtje minigolf gevolgd door een lunch op een alweer immens en fenomenaal mooi strand. Nadien hebben we ons nog eens goed laten gaan en aan ons chaletje dan maar de ter beschikking gestelde ‘alpine hotpool with a view’ uitgeprobeerd en ...
goed bevonden.

donderdag 7 januari 2010

Abel Tasman National Park (the sequel)





Abel Tasman National Park






De dagen zijn veel te kort. Er moeten keuzes gemaakt worden. We willen niet alleen proeven van dit stuk natuurschoon maar het ook beleven. Dagen trekken doorheen dit park, lijkt ons wel iets. Daarvoor komen we nog wel eens terug. We kiezen voor een dagtocht met een combinatie van watertaxi langs de kustlijn en een tocht(je) langs de coast trail. Het is hier allemaal zeer goed georganiseerd en ook betaalbaar. Het is de drukste periode van het jaar in dit gebied. Maar voor ons lijkt dit verre van Oostduinkerke bad in de zomer. Er is wel wat volk, maar er zijn ook lege stranden te zien vanuit de watertaxi en op de baaien waar we zelf terechtkomen, liggen misschien toch wel een tiental handdoeken verspreid over de hele zandstrook. Dit is genieten!