thuiskomen ...

... was onverwacht prettig.
De buren hadden zichzelf en wat vrienden verzameld om samen onze thuiskomst te vieren met een glaasje champagne en heerlijke brood en beleg; dat laatste bijna onbestaand in het 'land van de lange witte wolk'.
We waren zeer aangenaam verrast en het deed absoluut deugd om niet in een leegte en stilte te moeten terecht komen.
Stilaan zullen we onze oude gewoontes terug aan nemen, maar eerst moeten we nog over het (temperat)uurverschil zien te geraken, en dat blijkt na 2 nachten thuis, toch nog niet zo gemakkelijk.

Aan alle volgers: danku, u was een fijn publiek; meer foto's en verhalen te bekomen bij de betrokkenen.

Bruno en Monika,
Cas en Sem

Het einde

Ja dames en heren die dit lezen,
het is gedaan! Gestopt! Beëindigd! kortom: we gaan terug naar huis!
Jammer hé. Nu kunnen jullie niks meer op de blog lezen. Maar hij zal niet verdwijnen! op mijn woord!
We moeten nog een terugreis maken van 23 uur vliegen, TGV naar Brussel pakken en dan nog een trein naar Tienen.
Ik zal alles nog (proberen) onthouden. wat we hier hebben gedaan, beste mensen, is uniek! op reis gaan naar Nieuw-Zeeland kan nog, maar dan nog reizen door het hele land! ons ma en pa klagen dat 2 of zelfs 6 maanden nog niet genoeg is om alles te zien.
Dit zal waarschijnlijk het laatste nieuwe zijn dat je op de blog kunt lezen.

groeten

Cas, Sem, Monika en Bruno

DE LAATSTE WEEK (2)

De laatste week begon op een avond. Het was tegen tien uur. En wij zaten in een rode Toyota Camry. Als je naar het noorden gaat vanuit Auckland kom je op de landkaart zeker het dorpje Whangarei tegen. Als je dan even wat naar beneden kijkt zie je Mcleod Bay. En daar zitten wij nu. Genieten en het laatste beetje zien in Nieuw-Zeeland. Het was (toen we s’ nachts aankwamen) een veel te groot huis. 3 badkamers en ga zo maar voort. Toen we de volgende dag opstonden was het allemaal wel ok. We gingen nog even naar de New World in Whangarei. Dat is hetzelfde als de Carrefour bij ons. En Sem en ik hebben altijd ruzie over wie er met de karretjes mag rijden, maar dat doet er niet toe. Thuis hebben we wat geluierd en genoten van de sunset.
De volgende dag, zondag, hebben we wat geleerd. Ik had rekenen maar dat doet er ook niet toe. We gingen in de namiddag de deur uit. Zeg maar 16:00 uur. We reden tien minuten naar Ocean Beach. Daar waren er toch wel 2m hoge golven. Als je bodyboarden kent weet je dat dat op die golven fun is! Voor diegene die dat niet weten een korte uitleg: een bodyboard is een soort surfplank waar je op je buik om moet liggen en de golven pakken je mee dus je gaat supersnel! Na even dat te gaan doen gingen we naar huis. We begonnen te luieren en al snel lagen Sem en ik naar een film te kijken. Papa maakte goed eten. We genoten nog even van de sunset.
De volgende dag was mijn papa jarig. Hij kreeg vanalles en van mij een ijsblokjesvormen in de vorm van Nieuw-Zeeland. Na het ontbijt begon hij te klagen over zijn nek: ‘Mijne nek doet zeer! Ik kan hem niet meer bewegen,’. Hij had wel degelijk een geblokkeerde nek. In de stad zochten we naar Osteopathie, krakers (chiropractor) en pillen en pijnstillers. We gingen wel naar de moeilijkste mini-golf van het zuidelijk halfrond. En papa won die met één hand en een stijve nek. Verder maakte hij nog een afspraak met een osteopaat (ik weet niet hoe je dat schrijft!).
De volgende dag stond papa op om alleen te rijden. Wij (ik, sem en mama) gingen ondertussen ontbijten. We skypten toen nog even. Papa kwam terug met een grote opluchting. Het deed hem dus deugd. In de tijd dat hij weg was maakte ik mijn toets taalbeschouwing. En ik vraag mij iets af. Of een zinnetje een werwoordelijk gezegde of een naamwoordelijk gezegde was.
Maar dat doet er niet toe! Trek het u niet aan! Daarna gingen we weeral naar Ocean Beach. Maar dat was blunderen; de golven waren nog groter. Blunderen vooral voor Sem. Die werd door een golf van zijn bodyboard gesleurd. Mijn bodyboard bleef eens steken in de grond. Daardoor viel ik naar voren. Ook deden ik en Sem ook nog zandbergje duw. On ter eerst de andere naar beneden duwen.
De volgende dag gaan we wandelen naar Mount Manaia.

de laatste week

We zwieren onze campervan af en nemen een binnenvlucht naar Auckland, waar we zijn vertrokken op 18 december. We hebben via het internet nog een huisje aan de zee geboekt in Northland, een regio boven Auckland. Een fijne stek om deze laatste week te chillen en te genieten. We mijmeren en relaxen. Nemen nog wat schone natuur mee in onze rugzak naar huis en voelen stilaan het einde naderen.

En we gaan verder.

Het leuke aan aan mobilhome is dat je je gerief mee hebt en dat je dus constant op uitstap bent. Je rijdt naar een plek om wat rond te kijken, door te rijden of te blijven. Je kan overal picknicken en als het pas geeft een zwemmeke doen en dan terug doorrijden of blijven en slapen. Relax allemaal. Het weer zit mee waardoor we niet teveel met z'n vieren in die kleine ruimte moeten vertoeven.
Ravitailleren neemt wel tijd in beslag. Het Zuideiland is ongeveer half zo groot dan Frankrijk, maar er wonen geen miljoen mensen. Dus weinig volk, weinig tankstations, warenhuizen, internet, gsmontvangst, geldmachines, enzovoort. Als we ergens in een iets of wat stadje zijn is het echt een waslijst om af te werken: eten kopen, geld afhalen, mails checken, blog bijwerken, tanken, dumpen ( = vuil water en de wctoestanden van de camper wegkappen op een daartoe voorziene plek en de watertank bijvullen met water), kortom, nogal wat 'moetjes'.
We stoppen zo ook in Fox. Alwaar een grote gletsjer heel toegankelijk is voor het publiek. Op het ijs geraak je evenwel niet zonder gids. Fijne tocht in een groots landschap.

Lisa & Max

Enkele jaren geleden leerde ik op de voorbereiding van een Groenland-expeditie Lisa kennen. Zij is berggids en woont samen met haar man Max in Nieuw Zeeland. Ze leerden elkaar kennen op Antarctica waar zij op de Scott basis werkte en hij als piloot transporten vloog van en naar de verschillende bases.
En ze stond erop dat als we ooit in Nieuw Zeeland zouden geraken, we haar moesten opzoeken. Uiteindelijk zijn we er 5 dagen gebleven.

Max en Lisa wonen in een piepklein dorp in een majestueuze vallei aan de voet van de ZuiderAlpen, de hoge bergketen die het zuideiland doormidden snijdt samen met hun paarden en de hond Tigg. Een wondermooie plek, zeker als zoals in ons geval het weer volop meezit; geen wolk of zuchtje wind en temperaturen ergens tegen de 30°. We parkeren onze camper op hun paardenwei en genieten meer dan ooit van de omgeving, de hartelijke ontvangst en niet in het minst van het boeiende koppel waar we te gast mogen zijn.

Niettegenstaande ze op een wondermooie plek wonen hebben ze ook een stekje aan de zee. Samen met 5 andere mensen hebben ze een verlaten lap grond gekocht aan een strand ergens op de machtigmooie Westkust, zo’n 2 uur rijden daarvandaan, en er een landingsbaan voor kleine vliegtuigen aangelegd. Rondom die piste hebben ze elk een hut en een hangar die dienst doet als garage voor het vliegtuigje dat ze zelf hebben. En Max, piloot zijnde, offreerde ons om met zijn kleine ‘Piper’ de overtocht te vliegen over de bergen! Ik hoef niet te vertellen dat dat onvergetelijk was.
En ook hier weer pinguins en dolfijnen, zomaar in de baai, dagelijkse kost.

Geen telefoon, geen internet, geen gehaast, geen gemoet, geen stress. Eén van de mooiste landschappen ter wereld, hoge bergen, prachtige zandstranden en oer-regenwoud langs dezelfde straat. Superlieve mensen die in hun einde fifties, en na een ongemeen boeiend leven, zeer goed weten hoe ze met de middelen die ze hebben volop kunnen genieten.
5 van de meest fantastische dagen in ons leven, om nooit meer te vergeten!