Rotorua en omgeving

Rotorua, in onze taal zou het ‘rotte eieren’ kunnen betekenen, is een stadje in actief vulkanisch gebied met nog veel geothermische werking. Op veel plekken in de stad komt de stoom gewoon uit de grond en dat brengt ook met zich mee dat het hier redelijk naar zwavel ruikt, of rotte eieren.
Eén derde van de bevolking hier zijn Maori, oorspronkelijke bewoners van dit land die ongeveer dik 2000 jaar geleden uit Polynesië met kano’s naar hier zijn gevaren. Nu houden ze een soort shows die het leven en de cultuur van hun voorouders belichten. Beetje fake maar wel zeer grappig en eigenlijk ook wel mooi om te zien. Wij kennen de Maori vooral van de Haka, een krijgsdans die de All-Blacks, het nationale rugbyteam, nu nog doen voor elke wedstrijd en waarin ze heel hard roepen, stampen, boksbewegingen doen, met de ogen rollen en tongen uitsteken. Prachtig om te zien. Nadien hebben we daar kunnen eten van voedsel dat ze klaarmaken op de stoom die uit de grond komt (hangi, heet dat). Vooral kip en lamsvlees.

Na een nachtje jeugdherbergen, een lekkere capuccino aan een baaitje van een meer, gaan we op weg naar onze volgende bestemming (Tongariro national park). We passeren Wai-o-tapu, een stuk land vol geysers, bubbelende modder, kortweg een groot geothermisch gebied. Een wandeling van een dik uur doorheen stoom en oranje gesteente en gifgroene meertjes. En vooral… stinken naar rotte eieren. Voor Cas en mezelf echt niet te harden voor onze overontwikkelde reukorganen. Na een tijd liepen we (letterlijk) met z’n tweeën naar het einde van het wandelpad, zonder naar de merkwaardige en wonderlijke omgeving te kijken omdat het gewoon niet meer prettig was. Bruin en Sem stoorden zich er niet aan en liepen het hele traject op hun dooie gemak af.