Tongariro National Park

Tijdens Kerstavond vertoeven we in onze ‘selfcontained unit’ op een kleine camping aan de voet van de vulkanische bergen en de Tongariro Alpine Crossing, een tocht die we plannen op Boxing Day (= 2de Kerstdag). Bruin maakt een heerlijke lasagne in de campingkeuken en met een glaasje wijn en een kadootje voor Cas en Sem beleven we onze Kerstavond.

Op Kerstdag is het tijd voor een skype moment met de familie Meysmans die op dat ogenblik Kerstavond vieren in Maaseik.
Ook maken we opnieuw tijd voor het schoolwerk. Om de twee dagen maken we hiervoor tijd. Bruin neemt rekenen voor zijn rekening en ik taal en Frans. Dat gaat eigenlijk allemaal heel vlot (met veel dank aan de juffen Katrien, Ann en Kathy, die ons hierbij enorm hebben geholpen door pakketjes te maken met een duidelijk overzicht van de door te nemen leerstof!). De kinderen weten dat hiervoor tijd gemaakt moet worden en werken goed mee.

Tweede Kerstdag: Tongariro Alpine Crossing
Een tocht in vulkanisch gebergte van 19 km. Om 6 uur staan we op en een uurtje later komt het busje van de base camp ons halen om ons af te zetten aan de start van de tocht. Het wordt een mooie tocht met pittige hoogtemeters, veel wind en fantastische vergezichten. Hier volgt het relaas van Cas:

Op deze speciale dag stonden we al vroeg op ( het was toen 6.00). Aan de rand van de camping is er een café waar bussen je om 6.00, 7.00 of 8.00 naar de start brengen. We stapten in. De eerste vijf minuten waren we helemaal alleen. De chauffeur startte de motor, en even leek het of we alleen in de bus zouden zitten. Maar direct kwamen er nog veel mensen. Aan de start was het gloeiend heet. Ik dacht dat ik de ganse wandeling uitgeput zou zijn. Het eerste gedeelte was het zoals de duinen. Zo van die stekelige gele sprieten, je weet het wel. Het jammere aan de wandeling was dat ze overal van die houten randen maakten. En soms was er zelfs een lange wandelbrug die gemaakt was van zes naast elkaar gelegde en supergrote planken. Dat gewoon pal op de grond zat. Toen we al heel hoog waren werd het opeens gigantisch, fantastisch gewoon ongeloofelijk mooi. We liepen in een krater en zagen een vulkaan naast ons. Toen we 3 uur verder waren zagen we drie supermooie meertjes. Niet zomaar meertjes, nee, het zijn vulkanische meertjes! Niet dat ze warm zijn (of stinken naar lava! Lees tekst ‘van Coromandel naar Rotorua’). Ze zijn gewoon ijskoud. Daarna was het dalen. En dat was vermoeiend. Omdat je altijd moest remmen en gaan tegelijk, zette dat heel veel druk op je benen. Maar toen we nog maar een half uur moesten doen spurtte ik vooruit. Zo snel als Tom Boonen. Maar ik had niks ingenomen. Toch wachtte ik op een bepaald moment op papa en Sem. Je zult dat ook wel doen als je alleen op een klein pad in het bos bent en als je links en rechts kijkt dat je ziet dat er alleen maar bomen zijn die maximum een halve meter van elkaar staan. Daarna waren we er en daar was Sem maar al te blij mee.
Toch vond ik het een mooie (en lange) wandeling. Het was 19.5 km stappen. Vooral de vulkaan vond ik het mooist.